Commitment - the Challenge

What's exactly the problem with commitment? If you believe that there is any...

I read an interesting article today about relationships and marriage. And although I don't exactly like all those stereotyped psychological explanations since I think that each person and each case are of course different, I admit that many situations and reactions between couples/people can be similar = stereotyped and therefore they can be analyzed as such...

I've been controversial my whole life. I seek stability only to get rid of it when I have it. But then again, maybe I haven't had the kind of stability I actually want. At the end, people have the life they want, or the life they were meant to have. I believe in destiny but I believe in the choices we make too. If a person wants a stable and normal life, they do make the choices that will allow them to have this kind of life. If they want a life full of adventure and weird situations, they make choices that lead them to all that...

I've stopped complaining and realized that out there I can find whatever I want. In free countries where people have the right to actually choose, all they have to do is be sure how they want to live their lives. We choose our partners and we sure do know what these people are capable of offering to us long before we reach that point where we start whining about this and that. Nobody will change and most importantly, they don't have to.

Rebound Love

Some people say that in order to *forget* one love (in case you…“have to”, i.e.) you gotta find another one.


And I’ve been wondering…could a rebound love ever have a chance to survive? Even if you actually like that other person, will they be *fairly* treated? Or such a relationship is always destined to fail due to bad timing?


Can a heart be healed when thrown into a new *fire* straight away?

You said what?

Sometimes I think about the fact that we don’t choose which country we’re born in, or which family…we don’t choose the color of our hair, the color of our eyes or the color of our skin…It’s like there’s a wide variety of colors and shapes and figures and we just get one when we come to this world.
I was a soul born white but I could easily be born black. I would still be the same soul only with a different skin color. And I wonder, how would or could this simple, random difference have changed my life up to this day? I mean, even if I had it all, wouldn’t there be at least one stupid person to treat me a bit different at some point of my life?

I don’t know if you feel me and maybe I sound like a 6 year old kid, but do you get it how simple it is or better, how simple it should be? The existence of racism in this world is enormously absurd anyway, but it becomes even more absurd if you think about how randomly life picks the physical traits for our souls to be born with...How easily a white racist could, let's say, have been born black?!

I watched the film “Glory Road” earlier – in case you don’t know it, this film is about the first *Black* College Basketball team in the USA - and I felt all these feelings of frustration, anger and satisfaction (in the end) again. But in this kind of movies, there are “clouds” covering catharsis because what you watch is true, has happened and in some cases it still does…And for no logical reason at all. At least it’s inspiring to see that in all times there are sane people who manage to make a difference in this insane world! ;)

Dance with Me...

I want to raise my eyes and see you walking through the smoke...

to see your brown eyes looking straight at me...

sending hot arrows to my body...

and I, unable to move, I'll be sitting there waiting for your move...

till I feel your hand touching mine...

guiding me gently close to you...

I'll just follow your steps...

the movement of your body...

right there, in front of everyone...

please...don't say anything, I don't care...

all I want is to feel this moment...

kiss me and make me realize how much I've missed you...

once again...

don't let me forget how much I loved this dance...

because otherwise the memories will fade away...

and you'll become a shadow...

yes, I know how much you'd hate that...

So here's your chance...

...I see you hesitate...

and yes, maybe I'm just messing with your mind...

but this is a game...

and you taught me the rules long time ago...

don't tell me that you're afraid to play...

Are you, love?

Into The Wild

Χθες το βράδυ είδα την ταινία Into the Wild που έχει γράψει και σκηνοθετήσει ο Sean Penn, βασισμένος στην αληθινή ιστορία ενός 23χρονου, του Christopher Johnson McCandless, που περιγράφεται στο βιβλίο του John Krakauer.

Στην αρχή νόμιζα ότι ο πρωταγωνιστής δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένας νέος που ήθελε απλά να εκδικηθεί τους άπληστους και χωρίς κατανόηση γονείς του, αλλά τελικά κατάλαβα ότι δεν ήταν έτσι. Δεν ήταν ένας επαναστάτης χωρίς αιτία αλλά ένα σκεπτόμενο άτομο που τολμούσε να κάνει τις σκέψεις του πράξεις. Δεν τον ενδιέφεραν τα χρήματα, η καριέρα, η επιτυχία. Θεωρούσε ότι το μόνο που κάνουν τα χρήματα είναι να κάνουν τους ανθρώπους "πιο επιφυλακτικούς" και τίποτα παραπάνω. Γι'αυτό τα παράτησε όλα και ξεκίνησε το μακρινό ταξίδι για τον προορισμό της ζωής του, την Αλάσκα, χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν.

Αυτό που μου άρεσε τόσο σ'αυτή την ταινία είναι το γεγονός ότι τελικά κατάφερε να ανακαλύψει τον εαυτό του και την αλήθεια του μέσα από αυτό το ταξίδι. Απέρριψε την κοινωνία μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσει στη συνέχεια ότι δεν είναι άνθρωπος που θα μπορούσε ποτέ να ζήσει στην απομόνωση. Και παρόλο που πίστευε ότι δεν χρειάζεσαι ανθρώπους γύρω σου για να είσαι ευτυχισμένος, τελικά κατάλαβε ότι "η ευτυχία αξίζει μόνο όταν την μοιράζεσαι με άλλους". Ωστόσο, επέλεξε πρώτα να δει την άλλη όψη του νομίσματος προτού αποφασίσει τι ζωή ήθελε να ζήσει αντί απλά να δεχτεί τη ζωή που του προσέφεραν οι άλλοι. Αντί να ζήσει συμβατικά επέλεξε να ψάξει ο ίδιος πού βρίσκεται η αλήθεια.

Η ειρωνεία βέβαια είναι ότι το όνειρό του και αυτή η ανάγκη του να ανακαλύψει τον εαυτό του τον παγίδευσε και τελικά τον σκότωσε. Πήρε τις απαντήσεις που γύρευε και ανακάλυψε την αλήθεια, αλλά στην περίπτωσή του η σοφία δεν ήρθε μόνη, συνοδευόταν από το θάνατο. Και αυτή η κατάληξη με έκανε να αναρωτηθώ αν τελικά αξίζει να ακολουθούν οι άνθρωποι τα όνειρά τους και να ψάχνουν απαντήσεις, δεδομένου ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να τους σκοτώσει - κι αν όχι κυριολεκτικά, ο θάνατος μπορεί να έρθει με πολλές μορφές, έτσι δεν είναι; Αλλά κι από την άλλη, αν δεν προσπαθήσεις να ανακαλύψεις τι θες και τι χρειάζεσαι, μπορεί και να καταλήξεις να ζήσεις μια ζωή που ποτέ δε θέλησες, σωστά;

Δεν ξέρω...υπάρχουν άνθρωποι που δε νοιάζονται να βρουν απαντήσεις σε τίποτα κι άλλοι που σκέφτονται πάρα πολύ...υπάρχουν άνθρωποι που δεν αφιερώνουν ούτε λεπτό στο να σκεφτούν τι πραγματικά θέλουν κι άλλοι που περιπλανιούνται αδιάκοπα προσπαθώντας να βρουν απαντήσεις και να ανακαλύψουν τους εαυτούς τους...

Δεν είμαι σίγουρη - ούτε και θα είμαι ποτέ - για το ποιοι απ'αυτούς είναι πιο ευτυχισμένοι τελικά...